ปปัญจ-, ปปัญจะ หมายถึง [ปะปันจะ-] (แบบ) น. ความเนิ่นช้า, ความนาน. ว. เนิ่นช้า. (ป.).
(แบบ) น. ธรรมที่ทําให้เนิ่นช้า คือ ตัณหา มานะ ทิฐิ. (ป.).
น. เนื้อที่เป็นปุ่มขึ้นตามตัว, ขอดของผ้าหรือเชือก, ข้อยุ่งที่แก้ยาก.
น. ลักษณะอารมณ์และความต้องการที่แสดงออกในทางที่เหนือกว่าบุคคลอื่น. (อ. superiority complex).
น. ลักษณะอารมณ์และความต้องการที่แสดงออกในทางที่เหนือกว่าบุคคลอื่น. (อ. superiority complex).
น. อารมณ์และความรู้สึกของบุคคลที่เก็บกดสะสมไว้ในจิตใต้สํานึกมาตั้งแต่ในวัยเด็ก ปมจิตนี้จะทําให้บุคคลผู้นั้นแสดงออกในด้านความคิดความรู้สึก และการกระทําในลักษณะที่ซํ้ากันจนเกิดเป็นอุปนิสัยประจําตัว.
น. ลักษณะความคิด ความรู้สึก อารมณ์ หรือการกระทําของบุคคลที่แสดงออกถึงความตํ่าต้อยกว่าผู้อื่น. (อ. inferiority complex).
น. ตําแหน่งที่อยู่ของเซลล์ประสาท.